[MP3] Slumberland Records

Ég minntist um daginn á Slumberland Records, en sú ágæta útgáfa gefur brátt út smáskífu og breiðskífu The Pains of Being Pure at Heart. Eitthvað hlýtur þá að vera varið í útgáfuna, og ekki sakar að slagorð þeirra er "Keeping it foolish since 1989".

Ykkur til hægðarauka fylgir hér texti af vefsíður þeirra, og svo glás af MP3:

Slumberland began operations in 1989 as a collective effort consisting of members of DC area bands Velocity Girl, Big Jesus Trash Can/Whorl, Black Tambourine and Powderburns. We were inspired by such musical happenings as C-86, early Creation, Postcard, K, Bus Stop, lower East Side noise, and also the renegade art aesthetics of people like Cage, Burroughs and Duchamp. We were complete musical neophytes but so pumped-up about all the amazing things going on in post-punk independent music that we just had to jump in.

The explosion of punk had left behind a thriving network of 'zines, labels and distributors and we felt that there was room for our noise-loving, pop-obsessed aesthetic. While there were loads of US indie labels releasing a steady stream of 7"s, there wasn't much pop going on. Notable exceptions included Bus Stop, K and Picture Book, and we hoped to join that group and help chisel out some space for melodies amongst the noise.

Early releases from Velocity Girl and Black Tambourine struck a note, and we found like-minded popsters getting in touch from all over the world. As we expanded the label roster and our own horizons, the goal was always to bring you great songs and interesting sounds from a range of styles. And so it continues almost twenty years later and 80 releases later. We still get excited about listening to and sharing new music, and hope to be delivering sublime slabs of pop beauty for many years to come.

Hlustum á nokkur lög. Flest af þessum böndum þekki ég í sjálfu sér ekki neitt, nema The Softies, en þetta er smekkleg blanda af noisepop/twee/jangle og það er alltaf gott. The Softies innihélt Rose Melberg sem stimplaði sig hressilega inn með sóló plötu á seinasta ári, og Jen Sbragia sem einhverjir þekkja kannski úr All Girl Summer Fun Band, sem er algerlega stórkostleg hljómsveit. Þetta er bara lítið brot af öllum lögunum sem hægt er að sækja hjá Slumberland.

[MP3] The Lodger - The Conversation
[MP3] The Lodger - The Good old Days
[MP3] Velocity Girl - I don't care if you go
[MP3] Velocity Girl - My forgotten Favorite
[MP3] Honeybunch - Candy Breath
[MP3] Boyracer - Sunshine and Violence
[MP3] Boyracer - Passionflower
[MP3] Go Sailor - Windy
[MP3] Rocketship - I love you like the way I used to
[MP3] Rocketship - I'm lost without you here
[MP3] The Softies - Count  to Ten
[MP3] The Softies - Selfish
[MP3] The Aisler Set - The Way to Market Station
[MP3] The Aisler Set - One half laughing
[MP3] 14 Iced Bears - Like a Dolphin
[MP3] Sarandon - Joe's Record
[MP3] Sarandon - Mike's Dollar
[MP3] The Crabapples - London belongs to me, Pt 2

Frumburður The Crabapples var smáskífa á floppy disk. Sjá hér.

[Heimasíða Slumberland]

[MP3] Coldplay - Bráðskemmtilegur dómur um Viva la Vida

Það er voðalega hipp og kúl að dissa Coldplay þessa dagana. Mér hefur alltaf fundist þeir fínir, en hinsvegar hefur mér alveg láðst að tékka á nýjustu afurð þeirra, Viva la Vida. Eftirfarandi plötudómur segir líklegast allt sem þarf, fenginn að láni frá rateyourmusic.com:

"I have to say, I wasn't expecting a new U2 album any time soon.  They've got their two albums in for this decade, I figured.  Imagine my surprise, then, when I heard a new U2 album playing at the record store last week.  

"What's this new U2 album you're playing called?" I asked the kid at the counter.

"Coldplay?" he said.  Dope must've had wax in his ears.  I clearly had to avoid confusing him with things like band names and multi-syllabel words.

"This one, this cd that you're playing this very second, the notes of which I can hear ringing in my ears.  What's it called?!"  I spoke loudly and slowly so the young genius would understand.

He pointed to a rack of new releases.  "Viva la Vida," he said with a smirk.  The little shit.  At least I knew what the release was called now.

"You have that in vinyl?"

He pointed to a rack of records next to the new release cds.  "Comes with a cd," he said.  "Fuck cds," I thought, but I kept that to myself.  I was getting the new U2 album on vinyl and just from the snippet I was hearing at the store it sounded better than anything I'd heard them record in years.

I didn't wait to put the record on when I got home.  I went straight to my turntable, and after revelling on that unmatched feeling of removing the shrink wrap on a new record, I tossed it onto the turntable.  I have to admit, at first I was a little disappointed.  We've heard them do this intro before on the opener of The Joshua Tree.  It's the exact same keyboard part, just played a little faster.  Well, it didn't take long for the song to open up a bit, and then I understood what was going on--U2 was paying homage to themselves with this track.  Soon The Edge's trademark digital delay sound was filling the room along with Bono's nasally vocals and I was in heaven.  They haven't sounded this good in years.  Bono's voice is a little thinner than normal.  I suppose it's age.

There are a lot of keyboards on Viva la Vida, more than one would expect from the Irish lads.  I suppose it could have something to do with the theme of this record.  They've done albums about God, death, adolescence, America and Berlin, what better way to tie the music into this record's theme--the French Revolution--than with lots of piano.  The revolutionaries played piano a lot, right?

Side one is full of soon-to-be-classic U2 songs, including "42", "Lovers in Japan", "Cemeteries of London" and "Reign of Love".  Didn't they already record a song called "Reign of Love"?  Is that just my imagination?  Could be, I suppose.  It's got some great Rattle and Hum-era guitar tones on it, like stuff from "Heartland".  That Edge, he's a freakin' genius.  "42" is one of the better songs on Viva la Vida, a fine match to its predecessor "40" from War.  What happened to "41", though?  I haven't been following the band closely enough, I guess.

Side two is pretty good, too.  Bono gives us some of his falsetto vocals on the title track.  Good stuff.  The funny thing is, occasionally, and especially on side two, it does sound a little like Coldplay.  I can see why that little record store twit would be confused.  

Viva la Vida is easily the best U2 album I've heard in a long, long time."

Meðan ég var að græja þennan póst, þá hlustaði ég á titillagið, og get nú ekki sagt annað en að það sökkar massívt, svona við fyrstu hlustun allavegana. Það er einhver let-them-know-it's-christmas fílingur í þessu. Ég á svo eftir að éta það ofan í mig þegar þetta er orðið uppáhaldslagið mitt eftir nokkra daga.

Við skulum því leggja vel við hlustir og spila það hérna, sem og nokkur remix af laginu, og einhver önnur lög af plötunni líka, og kíkjum svo á vídeó við titillagið. Engin ábyrgð er tekin á endingu þessara linka.

Hvernig finnst ykkur annars nýja platan?

[MP3] Coldplay - Viva la Vida
[MP3] Coldplay - Viva la Vida (Chark Mu Electric Remix)
[MP3] Coldplay - Viva la Vida (Telemitry Remix)
[MP3] Coldplay - Viva la Vida (Starters Remix)
[MP3] Coldplay - Viva la Vida (We Plants are Happy Plants Remix)
[MP3] Coldplay - Lost
[MP3] Coldplay - Yes
[MP3] Coldplay - Violet Hill

Myndband við lagið. Voðalega pirrar það mig þegar fólk er að hamast á gítar í myndbandi en svo heyrist ekkert í honum í laginu. Nema auðvitað ef bandið er frá Spáni og heitir La Casa Azul. Meira um þá vitleysinga bráðum.

 

[MP3] ABBA

Mikið ABBA æði gengur nú eins og eldur í sínu um gjörvallan heiminn. Sjálfur ólst ég upp við þetta frá blautu barnsbeini en mamma er mikill aðdáandi þeirra. ABBA, Diana Ross og Village People eru mér í blóð borin þótt undarlegt megi virðast.

[MP3] ABBA - Ring Ring
[MP3] ABBA - Honey Honey
[MP3] ABBA - Mamma Mia
[MP3] ABBA - I do I do I do I do I do do do
[MP3] ABBA - Waterloo
[MP3] ABBA - Bang-A-Boomerang
[MP3] ABBA - Fernando

Þökk sér Tsuradio fyrir linkana. Fleiri ABBA lög er að finna þar ef fólk er ekki búið að dansa frá sér allt vit eftir þennan skammt.

[MP3] Organ í kvöld

[MP3] Reykjavík! - 7-9-13

[MP3] Bob - Less than three

[MP3] Sudden Weather Change - Syracuse

 [Nánar á Myspace]

[MP3] Sænski hjartaknúsarinn Juni Järvi

Mér finnst þessi mynd af sænska krútt popparanum Juni Järvi alveg ómótstæðileg. Það var einmitt þessi glæsilega mynd sem laðaði mig að Myspace prófíl kappans. Það kom svo í ljós að hann semur alveg þrælfínar ballöður, sem alla jafna eru ekki minn tebolli.

Juni þessi gaf út breiðskífuna Wherever Thou Art árið 2006 og spilaði þá þvers og kruss um norðurlöndin og Kanada og lag hans "The Stars above Indian Lake" varð minniháttar hittari.

Drengurinn minnir talsvert á Jens Lekman sem íslendingar ættu að þekkja ágætlega. Jens hef ég reyndar aldrei hrifist af en Juni hefur sömu hæfileika og hann til að semja grípandi lög og hefur svipaða rödd. Aukreitis hefur hann þetta skemmtilega retro yfirbragð og er mun hallærislegri en kollegi hans. Í myndbandinu við hittarann þá sýnir hann líka ákveðna Nick Cave takta, sem síðan fara úr böndunum.

Ég mæli sérstaklega með laginu "If we just want to".

[MP3] Juni Järvi - If we just want to
[MP3] Juni Järvi - The Stars above Indian Lake
[MP3] Juni Järvi - Inez
[MP3] Juni Järvi - Asleep

Myndbandið við "The Stars above Indian Lake":

 

[Juni Järvi á Myspace]

[MP3] Airwaves #16 - Vampire Weekend

Skemmtilegustu fréttirnar sem ég hef fengið í dag eru þær að New York bandið Vampire Weekend muni koma fram á Iceland Airwaves. Hr. Örlygur hefur reyndar ekki tilkynnt það að mér vitandi, en það kemur fram á gigg lista bandsins á Myspace, sem og á hinni "opinberu" heimasíðu sveitarinnar.

Reyndar hef ég lítið nennt að spá í þessu bandi hingað til en slagarinn þeirra "A-Punk" hefur varla farið framhjá neinum. Ólíkt mörgu öðru sem er á playlista útvarpsstöðvanna þá er þetta mjög skemmtilegt lag sem verður ekki pirrandi eftir nokkra daga.

Ezra Koenig heitir söngvari sveitarinnar og hann var á einhverjum tímapunkti amatör kvikmyndagerðarmaður og gerði þá mynd með sjálfum sér í aðalhlutverki að berja á vampírum. Myndin fékk nafnið Vampire Weekend sem síðar var yfirfært á hljómsveitina. Þeir félagar tóku sjálfir upp fyrstu plötuna sína sem kom út í janúar á þessu ári. Síðan hefur leið þeirra bara legið upp á við, og nær eflaust hápunkti sínum á glæsilegustu Airwaves hátíðinni til þessa.

Það er urmull af mp3 með Vampire Weekend á netinu, örstutt leit skilaði mér þessu:

[MP3] Vampire Weekend - A-Punk
[MP3] Vampire Weekend - I stand corrrected
[MP3] Vampire Weekend - Cape Cod Kwassa Kwassa
[MP3] Vampire Weekend - Campus
[MP3] Vampire Weekend - The kids don't stand a chance
[MP3] Vampire Weekend - Oxford Comma
[MP3] Vampire Weekend - Walcott
[MP3] Vampire Weekend - M79
[MP3] Vampire Weekend - Mansford Roof

Vídeó við "A-Punk":

[Vampire Weekend á Myspace]

 

[MP3] 64 Revolt

Ég man nú ekki rétt vel hvernig ég datt niður á 64 Revolt, en þau eru í Myspace vinalistanum mínum og mig rámar í að það hafi verið góð ástæða fyrir því. Líklegast mælti einhver með þeim við mig, og það er vel, þetta er mikið stuð band.

Þetta sænska band hljómar eins og það eigi vel heima á Iceland Airwaves. Voðalega hröð techno trommuheilabít og öskur, og orðið fucking kemur nokkrum sinnum fyrir, alveg raaakið dæmi fyrir Airwaves. Á köflum minnir þetta mjög á okkar ástkæru Bloodgroup. Tékkum á þessu, sjálfur mæli ég með laginu "CAPIP".

[MP3] 64 Revolt - CAPIP
[MP3] 64 Revolt - You can't hold us back
[MP3] 64 Revolt - Bite the bullet

[64 Revolt á Myspace]

[MP3] Airvaves #15 - Miracle Fortress

Jaháá, ég ætlaði ekkert að hætta að kíkja á Airwaves böndin. Miracle Fortress er næst, en þetta er band frá Montreal í Kanada og fólk er að spræna á sig af hrifningu yfir fyrstu breiðskífu þeirra, Five Roses, sem kom út í fyrra. Áður hafði bandið gefið út sjálft EP plötuna Watery Grave árið 2005. Graham Van Pelt heitir gaurinn sem stjórnar þessu batteríi og semur öll lögin. Á tónleikum fær hann svo til liðs við sig þrjá hljóðfæraleikara. Hérna er smá texti sem útskýrir ágætlega um hvað þetta snýst:

"It was a dreamy collection of adventurous sonic pop tunes, heavily influenced by soaring vocals harmonies of The Beach Boys creative peak, the throbbing basslines and ringing guitars of Yo La Tengo, but the album is full of restraint and subtlety." (tekið héðan)

Sjálfum finnst mér þetta helst hljóma eins og My Bloody Valentine á róandi.

Í stað þess að linka á MP3 skrár annarstaðar, þá ákvað ég að afrita skrárnar sem ég fann á mitt eigið svæði, svo að þetta héldist nú í lagi lengur en nokkra daga. Allt er þetta þó fundið á öðrum vefsvæðum upprunalega.

[MP3] Miracle Fortress - Have you seen in your dreams
[MP3] Miracle Fortress - Hold your secrets to your heart
[MP3] Miracle Fortress - Poetaster
[MP3] Miracle Fortress - Whirrs
[MP3] Miracle Fortress - Next train

[Miracle Fortress á Myspace]

[MP3] The Toothaches

Öll bönd eru twee, en sum bönd eru meira twee en önnur.

[MP3] The Toothaches - Sophia

[The Toothaches á Myspace]

[MP3] The Pastels og Black Tambourine

Þegar ég kynntist fyrst þeirri eðal hljómsveit, The Pains of Being Pure at Heart, þá var það fyrsta sem ég las um bandið þetta:

"Imagine if The Ramones traded in their leather jackets for anoraks, or Stephen Pastel actually threw Aggi off the bridge and married Black Tambourine's Pam Berry and had four babies that formed a pop band."

Ég skildi ekkert hvað var verið að tala um, þekkti ekki neitt þarna nema Ramones. Stephen hver? Pam Berry? Aggi? Hinsvegar hef ég nokkrum sinnum rekist vísanir í lagið "Throw Aggi off the Bridge" með Black Tambourine, meðal annars í texta við lagið "Twee" með hinu ágæta bandi Tullycraft, þar sem segir "Please don't throw Aggi from the bridge". En hver er þessi Aggi? Ef ég kemst að þessu þá hlýt ég að komast að innstu leyndardómum twee poppsins.

Í stuttu máli er þetta einhvernvegin svona:

Stephen Pastel stofnaði The Pastels árið 1982 í Glasgow, og fékk til liðs við sig Aggi Wright, fyrrum hljómborðsleikara Shop Assistants, einhverju síðar. Líklegast hafa þau svo verið par á einhverjum tímapunkti, og eftir því sem ég kemst næst er bandið ennþá starfandi en núna án Aggi. Árið 1989 kom Black Tambourine fram á sjónarsviðið í Maryland í USA og starfaði til 1992. Pam Berry var söngkona Black Tambourine og þau sömdu lagið "Throw Aggi Off The Bridge" en það er einskonar óður til Stephen Pastels frá ástsjúkum aðdáanda sem stingur upp á að hann dömpi Aggi (fram af brú).

Svo má alveg teygja lopann í framhaldi af þessu: 

Stephen Pastel heitir réttu nafni Stephen McRobbie, eins og sönnum skota sæmir, og hann stofnaði einnig plötuútgáfuna 53 and 3rd sem hjálpaði böndum eins og Belle and Sebastian, Jesus and Mary Chain og Teenage Fanclub að koma undir sig fótunum. The Pastels gáfu út smáskífur hist og her þar til fyrsta breiðskífan leit dagsins ljós árið 1987. Bandið er sagt hafa haft áhrif á marga indie risa eins og Sonic Youth og Nirvarna og á plötunni Illumination frá 1997 er að finna gestaleikara úr böndum s.s. My Bloody Valentine, Teenage Fanclub og Stereolab, en Gerard Love úr Teenage Fanclub var á tímabili gítarleikari sveitarinnar. The Pastels eru talin ein af forsprökkum Anorak stefnunnar, sem stundum er kölluð Twee og/eða C-86, allt er þetta sama tóbakið. 

Black Tambourine var stofnuð í Maryland í USA árið 1989 og var undir miklum áhrifum frá Jesus and Mary Chain, Ramones, Shop Assistants og auðvitað The Pastels. Bandið var til í 3 ár, spilaði á örfáum tónleikum og gáfu út nokkrar smáskífur. Nýlega var öllum útgefnum lögum þeirra, 10 talsins, safnað saman á diskinn Complete Recordings sem gefinn er út af Slumberland, en Mike Shulman, meðlimur Black Tambourine, var einn stofnandi þeirrar útgáfu. Archie Moore og Brian Nelson gengu til liðs við Velocity Girl meðan Pam Berry kom við fjölda hljómsveita sem ég þekki ekki. Archie Moore var svo að ljúka við að mixa nýja plötu The Pains of Being Pure at Heart sem eru undir áhrifum frá Black Tambourine, og í USA verður hún gefin út af Slumberland. Gaman að þessu. Og innstu leyndardómar Twee poppsins? Gerðu það sjálfur, því það gerir það enginn annar fyrir þig, það er ekki lengur frumlegt að vera frumlegur... og taktu sjálfan þig og alla aðra mátulega alvarlega.

The Pastels er allavegana enn að, Black Tambourine er löngu dauð, minning þeirra beggja lifir í The Pains of Being Pure at Heart. Og Ramones eru allir dauðir nema trommuleikarinn.

[MP3] Black Tambourine - Throw Aggi Off The Bridge
[MP3] Black Tambourine - Black Car

[MP3] The Pastels - Breaking Lines
[MP3] The Pastels - Fragile Gang

[The Pastels á Myspace]
[Black Tambourine á Myspace]

[Meiri lesning um The Pastels á Wikipedia]
[Meiri lesning um Black Tambourine á Wikipedia]

[Textinn við Throw Aggi Off The Bridge]